ژلوفن
در تکنولوژی جدید داروسازی، تولید داروها به صورت ژله‌ای بسیار رایج شده است زیرا تولید داروها به صورت ژله‌ای عوارض قرص را به حداقل می‌رساند و جذب دارو را سریع‌تر می‌کند. این دارو جزو داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی غیرمخدر است که به صورت کپسول‌های 200 و 400 میلی‌گرمی در بازار موجود است.
این دارو در امراضی همچون آرتریت، نقرس، درد قاعدگی و درد بعد از کشیدن دندان استفاده می‌شود. مکانیسم اثر این دارو کاملاً مشخص نیست اما احتمالاً این دارو از طریق مهار سنتز پروستاگلاندین‌ها که در سیکل درد و تب دخالت دارند، سبب از بین بردن درد، تب و التهاب می‌شود. دوره ژلوفن در افراد بالغ از 200 میلی گرم تا 800 میلی گرم، روزی 3 یا 4 بار است و اوج اثر آن 1 تا 2 ساعت و مدت اثر آن نیز 4 تا 6 ساعت است. این دارو باید با یک لیوان پر از آب استفاده شود و بعد از استفاده اگر فرد تا چند دقیقه دراز نکشد، بهتر است.
این دارو از داروهایی است که به صورت خودسرانه در بین مردم بسیار رواج دارد و افراد به صورت مُسکن برای هر نوع دردی از آن استفاده می‌کنند اما به عوارض آن توجهی ندارند.
افرادی که سابقه بیماری‌های دستگاه گوارشی (مانند زخم معده)، کبد، کلیه و اختلال عملکرد قلب و اختلالات انعقادی (مانند هموفیلی) دارند، باید این دارو را زیر نظر پزشک استفاده کنند. این دارو در حاملگی برای جنین بی‌ضرر است اما در سه ماهه سوم حاملگی نباید استفاده شود زیرا باعث بروز اختلالات جنینی می‌شود. مبتلایان به فشار خون نمی‌توانند از این دارو استفاده کنند زیرا که حجم خون را بالا برده و با داروهای ضدفشار خون تداخل داشته و اثر آن‌ها را کاهش می‌دهد. همچنین با داروهای کاهش‌دهنده قند خون نیز تداخل دارد و اثر آن را افزایش می‌دهد و با افت ناگهانی قند، سبب بروز شوک می‌شود. افراد مبتلا به آسم نیز نباید از ژلوفن استفاده کنند. کسانی که به ترکیبات آسپیرین حساسیت دارند نیز جزو موارد منع ژلوفن می‌باشند.
نباید بیش از 10 روز جهت تسکین درد و بیش از 3 روز جهت کنترل تب از این دارو استفاده کرد و باید در صورت برطرف نشدن علائم بیماری، به پزشک مراجعه کرد.
عوارض جانبی ژلوفن
از اثرات ناخواسته و عوارض جانبی این دارو می‌توان به سردرد، خواب‌آلودگی، کاهش فشار خون، تپش قلب، خارش، تهوع، استفراغ، خونریزی گوارشی، بی‌اشتهایی، اسهال، اِدِم، تشنگی و اِدِم راه هوایی (برونکواسپاسم) اشاره کرد. از آنجا که این دارو در کبد متابولیزه می‌شود تا قابلیت جذب داشته باشد، بنابراین مصرف زیاد آن به کبد فشار می‌آورد. از طرف دیگر دفع این دارو از طریق کلیه (به صورت ادرار) صورت می‌گیرد و مصرف بیش از حدّ آن بر کلیه اثر می‌گذارد.
